ပညာသည္ေကာင္းတဲ့ဘက္ကိုအားလံုးေခၚေဆာင္သြားတယ္။

96,ပ်က္သြားတဲ့အရာေတြကိုဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွျပင္ဆင္လို႔မရနိုင္ေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္၊အခုကတည္ကစၿပီးမွန္ကန္တဲ့အရာေတြကိုပဲလုပ္ရေတာ့မယ္။ဘာ‌ေျကာင့္လဲဆိုေတာ့၊ဘယ္အရာကမွားေနတာကိုသိလိုက္လို့၊မွားတာကိုမလုပ္ေတာ့ဘူး။အဲဒါကပညာအျမင္မွန္မႈပဲ။တကယ္လို့ပညာရွိတဲ့လူသည္၊မွားေနတဲ့အရာကိုမလုပ္ေတာ့ဘူး။ဘာ‌ေျကာင့္လဲဆိုေတာ့၊ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျဖစ္မယ့္အရာအားလံုးဘက္ကိုလုပ္ရန္၊ပညာကလမ္းျပသြားတယ္။

ပါျဖစ္လာမလဲဆိုတာကိုစုေစာင္းမႈေပၚမွာမူတည္တယ္။

95,ဘဝမွာေကာင္းတာေတြလုပ္ရမယ္၊သံသရာဘဝထဲမွာအျကာျကီး၊ျဖစ္ေနရအံုးမယ္ဆိုတာသိလိုက္ရတဲ့အတြက္‌ေျကာင့္ျဖစ္တယ္။ေနာက္ၿပီးဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္လာမလည္ဆိုတာလည္း၊စုေစာင္းမႈေပၚမွာ၊မူတည္တယ္။ဒါ‌ေျကာင့္မို့ေနာက္ျဖစ္မယ့္လူသည္ဒီလူမဟုတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ဒီလူကေနပဲဆက္စပ္ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ေနာက္ျပီးဒီဘဝမွာဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲဆိုတာ၊ဒီလူေပၚမွာပဲမူတည္တယ္။အျမင္မွားရင္ေတာ့၊မွားတဲ့အျမင္ေတြသာစုေစာင္းျပီး၊ေနာက္ဘဝအထိဆက္လက္သြားရင္ေကာင္းပါ့မလာ၊မေကာင္းနိုင္ဘူး‌ေနာ္။အျမင္မွားျခင္းသည္ဘယ္ေလာက္ထိအႏၲရယ္ႀကီးသလဲ။ဒါ‌ေျကာင့္အျမင္မွားရင္သံသရာရဲ့အဆက္ျဖစ္ျပီးသံသရာကေနလည္းထြက္ခြါသြားလို့မရဘူး။

တကယ္လို႔ကံရဲ့အ‌ေၾကာင္းကိုနာလည္သေဘာေပါက္မယ္ဆိုရင္မေကာင္းတဲ့ကံကိုမလုပ္ေတာ့ဘူး။

94,ဘယ္အရာကိုမွႀကိဳတင္ၿပီးမသိႏိုင္သလို၊ယခုလည္းပဲဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာကို၊ဘယ္သူကမွႀကိဳတင္ျပီးမသိနိုင္ဘူး။ဒါ‌ေျကာင့္မို့တကယ္လို့ကံရဲ့အ‌ေျကာင္းကိုနားလည္မယ္ဆိုရင္၊‌ေနာက္ကံရဲ့အက်ိဳးကိုလည္းပဲသိနိုင္တယ္။ျပီးေတာ့လည္းမေကာင္းတဲ့ကံလုပ္ရပ္ေတြမလုပ္ေတာ့ဘူး။ဒါ‌ေျကာင့္၊နမူနာ၊အေတြ့အႀကံဳ‌ေတြထဲမွာလည္းေတြ့ဘူးတာရိွတယ္၊ဘာလည္းဆိုေတာ့မေကာင္းတဲ့ကံရဲ့အက်ိဳးကိုခံရတဲ့လူေတြကိုျမင္ဘူးလို့ျဖစ္တယ္။

မိတ္ေဆြေကာင္းသည္ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးကိုသာလိုလားတယ္။

93,ေကာင္းတာကိုနားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔လာ‌ေျပာသြားတယ္။ျပီးေတာ့ေကာင္းေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ရမလည္ဆိုနာလည္းသိလိုက္တယ္။ဒါ‌ေျကာင့္အဲဒီလူက၊ကိုယ့္အေပါ္ေကာင္းၿပီးကိုယ့္ရဲ့မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းလည္းျဖစ္တယ္။

စိတ္ဆိုးေနသူကိုျပန္ၿပီးစိတ္ဆိုး‌ေနရင္၊ေနာက္မွစိတ္ဆိုးသူသည္အရင္ကစိတ္ဆိုးသူထက္ပိုၿပီးမေကာင္းဘူး။

92,လူတစ္ေယာက္ကစိတ္ဆိုး‌ေနၿပီးေနာက္လူတစ္ေယာက္ကျပန္ျပီးအဲလူကိုထပ္ျပီးစိတ္ဆိုးေနရင္ေနာက္လူကအရင္လူထက္ပိုၿပီးေတာ့ပိုဆိုးသြားတယ္။ဘာ‌ေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ေဒါသထြက္ေနသူသည္ဆိုးတဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္‌ေျကာင့္၊အကုသိုလ္၊မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ေနာက္မွေဒါသထြက္တဲ့သူကအကုသိုလ္မေကာင္းမွန္းသိရဲ့သာနဲ႔အကုသိုလ္မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြထပ္ၿပီးေတာ့ျဖစ္‌ေနေသးတယ္။

ပညာသည္စိတ္ဆိုးျခင္းရဲ့အျပစ္ကိုသိတယ္။

91,ျမတ္စြာဘုရားရဲ့တရားေတြကိုနာၾကားၿပီးနားလည္မႈတိုးပြားလာရင္ဘယ္သူ႔ကိုမွ၊ပူျပင္ေသာကမႈေတြမေပေတာ့ဘူး။ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္လည္းပူျပင္ေသာကမေရာက္ဘူး။တကယ္လို့ေဒါသထြက္ဖူးၿပီးေဒါသထြက္တာမေကာင္းဘူးဆိုတာသိလိုက္ရင္ေဒါသထြက္ျခင္းရဲ့အျပစ္ရွိတာကို၊ပညာကသိျမင္သြားတာနဲ့အဲဒီေဒါသထြက္ျခင္းသည္တ‌ေျဖး‌ေျဖးနဲ႔ေလ်ာ့နည္းသြားမယ္။ဒါေပမယ့္တကယ္လို့အျပစ္ေတြမျမင္ေသးဘူးဆိုရင္ဆက္ျပီးေတာ့ေဒါသထြက္ေနအံုးမွာပဲ။

မွားတဲ့အရာလုပ္သူေတြရဲ့အျပစ္ျဖစ္တယ္။

89,ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသည္သတၲဝါ‌အားလံုးေတြရဲ့အေပၚမွာ၊ျကီးမာေသာသနားၾကင္နာတဲ့စိတ္(ဂရုဏာ)စိတ္နဲ႔လည္းျပည္စံုတယ္၊မွားေနတဲ့အရာေတြကိုမလုပ္ဖို့အတြက္၊ဘယ္အရာကမွားျပီးဘယ္အရာကမွန္လဲဆိုတာကို၊သိေစျခင္တယ္၊ပါ‌ေျကာင့္လဲဆိုေတာ့၊မွားတဲအရာလုပ္တဲ့သူသည္အျပစ္ရွိတဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္။

ကိေလသာအားလံုးသည္မသိမႈရဲ့ဆက္စပ္မႈျဖစ္သည္။

၊88,ကိေလသာသည္စိတ္ရဲ့ေတြေဝမံုဝါမႈစက္ျဖစ္တယ္၊ေလာဘတစ္မ်ိဳးထဲသက္သက္ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ေဒါသတစ္မ်ိဳးထဲသက္သက္ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ဒါေပမဲ့မသိမႈေမာဟလည္းရွိေနေသးတယ္၊သိုေသာ္မသိမႈရဲ့ေစ့စပ္မႈ‌ေတြ‌ေၾကာင့္ကိေလသာအားလံုးျဖစ္ေနတယ္။

အက်ိဳးရိွတဲ့အရာကိုဝိုင္းဝန္းကူညီလုပ္‌‌ေဆာင္ေနၾကတာမိတ္ေဆြ။

87,တကယ္လို႔အားလံုးေမတၲာ‌ေတြရိွၾကမယ္၊မိတ္ေကာင္း‌‌ေဆြေကာင္းေတြျဖစ္ၾကမယ္၊အက်ိဳးရွိတဲ့အရာေတြကို၊ဝိုင္းဝန္ကူညီလုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္၊ပူျပင္မႈေတြရွိနိုင္အံုးမလာ၊မရွိဘူးေနာ္၊ပါျဖစ္လို့ပူျပင္ေသာကေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲဆိုေတာ့၊တကယ့္တကယ္မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြမျဖစ္ျကလို့ပဲ၊ကိုယ့္ရဲ့အက်ိဳးကိုပဲေမ်ွာ္လင့္တယ္၊မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကို၊လုပ္ျခင္ရင္လည္းလုပ္လိုက္တယ္၊သူမ်ားကိုညွင္းပန္းမယ္ဆိုရင္လည္းလုပ္လိုက္တယ္၊ပါ‌ေျကာင့္လဲဆိုေတာ့အျပစ္ကိုမျမင္လို့။

ကုသိုလ္တရားသည္ေကာင္းတဲ့အရာေတြကို၊ရဲရင့္စြာလုပ္ရဲသည္။

86,ေကာင္းတဲ့ကုသိုလ္တရားေတြကို၊ရဲးရင့္စြာလုပ္ရမယ္၊မေကာင္းတဲ့အရာေတြကို၊လုပ္ရမွာရွက္‌ေျကာက္ရမယ္၊မလုပ္ရဲရဘူး၊မေကာင္းတဲ့အရာေတြကို၊ပါ‌ေျကာင့္လဲဆိုေတာ့၊မေကာင္းတဲ့အရာ‌ေတြရဲ့၊အျပစ္ရွိ‌ေျကာင္းကို၊ျမင္သိလိုက္တဲ့အတြက္‌ေျကာင့္ျဖစ္တယ္။